Maleisië en Singapore

Na Thailand was het tijd voor Maliesië. Vanuit Koh Lanta zijn we met de ferry, mini-van busje en nog een ferry naar Langkawi gegaan. Een reis van 12uur. Langkawi is een eiland in het noord westen van Maleisië. Toen we werden opgepikt door het busje bleek dat onze reis niet goed was doorgekomen. De touroffice had begrepen dat wij maar tot een grensplaatje gingen in plaats van naar Langkawi. Tassen werden in en uit de bus gegooid, en er werd druk getelefoneerd. 15 minuten later konden we onze reis vervolgen in de volgestouwde mini-van (19 mensen plus backpacks, tassen en dozen). Comfortabel als anders, maar we zijn ondertussen wel wat gewend. Gezien wij eigenlijk in een ander busje hoorde te zitten, was de chauffeur aan het racen om op tijd bij het busstation te zijn. Snel gedropt in een ander overvol busje en door richting Langkawi. Met een TukTuk naar de ferry, om daar weer 3 uur te wachten tot dat de ferry vertrok.
Eenmaal aangekomen in Langkawi een taxi gedeeld met een Zwitserse jongen, waar we uiteindelijk ook mee dezelfde dorm belanden. Met ze 3e wat gegeten en op het strand nog een biertje gedronken. De volgende dag werden we wakker met keiharde regen. Beetje van shoppingmall naar shoppingmall gelopen tot het opklaarde en we de rest van de dag op het strand hebben gezeten. De volgende dag een scooter gehuurd en het eiland rond gereden, ook al heb je totaal niet het gevoel dat je op een eiland bent zo groot is het. We hebben een bezoek gebracht aan de cable cars. Hier had je een super mooi uitzicht over het hele eiland.
’s Avonds verlieten we Langkawi alweer om naar de mooiste eilanden groep van Maleisië te gaan, de Perhentian Islands. Ik denk dat we deze nacht kunnen samenvatten als de koudste nachtbus tot nu toe. De ijspegels hingen nog net niet aan onze neuzen. Echt geslapen hebben we dan ook niet. Om 7 uur ’s ochtends werden we bij de ferry gedropt, ofwel een speedboat met een dakje. De speedboot stopte 5 meter voor de kust zodat we over moesten stappen op een kleiner bootje. Uiteraard moesten we hier weer extra voor betalen, maar met bakpack en al door het water was geen optie. Wij verbleven op Long Beach, een echt paradijselijk strand met zulk helder water dat je de bodem op 10 meter diep nog kan zien. Een klein bungalowtje was ons thuis voor de komende 4 dagen. Onze dagen bestonden vooral uit heerlijk op het strand onder een parasol vertoeven en een beetje zwemmen. Een dag hebben we een snorkeltrip gedaan. Gezwommen tussen zeeschildpadden en haaien die beide ruim 1,5 meter lang waren. Super gaaf! Daarnaast was het koraal en de vele vissen ook erg mooi en kleurrijk. Het was een zeer geslaagd tripje. De avonden hebben we vooral doorgebracht met king fish van de BBQ eten en chillen op het strand en dansen tot in de late uurtjes met andere backpackers. Het chillen op het strand ging gepaard met de locale drank, monkey juice. Denk aan orang-oetan rum en cola en je hebt monkey juice. Een erg smakelijk drankje.
Wat leuk is aan het eiland is dat er niet alleen maar toeristen zijn, maar ook veel Maleisiërs die hun weekend daar spenderen. In grote groepen komen ze aan op het strand, houden dan eerst een photoshoot van 15 minuten met hun selfiestokken (een stok waar een mobiel in kan, waardoor ze een soort go go gadget arm hebben en een beter selfie kunnen maken) om daarna op het strand te gaan zitten. Erg vermakelijk om naar te kijken.
Helaas moesten we dit paradijselijke eiland toch een keer verlaten tot onze spijt. Om 8 uur ‘s ochtends namen we de boot terug naar het vaste land om onze reis te vervolgen richting de Tamar Negara, the regenwoud. Een mini-bus bracht ons erheen, omdat we maar met ze 3e waren, konden we ieder heerlijk languit op een eigen bankje liggen. Deze luxe van half lege busje waren wij niet gewend. De reis duurde wel weer langer dan verwacht maar dat maakte ons dit keer niet uit. In de Tamar Negara sliepen we in een super schattig hostel. Het leek een beetje op een kleuterschool. Elke muur was beschilderd met tekeningen van insecten en de omgeving. Het dropje is super klein en aan de rivier liggen allemaal restaurantjes. We hadden onze tour voor de volgende dag al onderweg geregeld dus dat hoefde we niet meer te doen. Om 9 uur ’s ochtends moesten we verzamelen bij de touroffice. We gingen met een longtail boot naar de ingang van het nationaal park, waarna we gingen canopying. Hoog tussen de bomen door lopen via een brug. De brug wiebelde lekker waardoor we ons weer net kleine kinderen voelden. Het uitzicht van tussen de bomen door was mooi om te zien. Na het wiebelen op de brug was het tijd voor de ‘trekking’ door de jungle. Echt trekken was het niet aangezien er een trap was die je naar de top van de berg bracht. Echter vond onze gids het op het midden wel leuk om toch door de jungle te gaan met als gevolg toch een halve trekking. Eenmaal bij de top werden we omsingeld door honderden wespen, waardoor we het gauw hadden gezien na wat foto’s te hebben gemaakt. Wat ons opviel was dat er opeens zoveel Nederlanders waren in de Tamar Negara. Natuurlijk zijn we gedurende onze reis wel een aantal Nederlanders tegen gekomen, maar niet zoveel tegelijk op 1 plek. Echter waren het voornamelijk stelletjes en gezinnetjes, geen backpackers. In de avond hadden we een nacht safari geboekt. Toen we aankwamen bij de touroffice bleek dat er te weinig mensen zich hadden aangemeld en werd de tour helaas geannuleerd. Als troost maar een ijsje gehaald en lekker vroeg naar bed gegaan.
De dag erna was het tijd voor de volgende bestemming. Via een heerlijke slingerweg door de bergen naar de Cameron Highlands, ofwel Highlights zoals Lise ze elke keer noemde. Onderweg zagen we al wat mooie groene theeplantages, maar dat was nog niks in vergelijken wat we de dag erna zagen. Met 2 andere Nederlandse meiden die we in het hostel hadden leren kennen de “Mossy Forest” tour gedaan. Deze bestond uit de theeplantages bekijken, naar een uitzichtpunt, door het mossy forest lopen, een aardbeienplantage bezoeken en naar een museum. Helaas konden we niet naar de theefabriek, omdat deze op maandag gesloten is. We moesten het dus doen met het uitzicht. Het uitzichtpunt was helemaal boven de wolken op 2000 m en erg mooi. Bij de aardbeienplantage een heerlijke aardbeiensap en aardbeienijsje gegeten. Hierna was het tijd voor het museum, maar omdat er plots een politie controle blek te zijn, moesten we met ze alle overstappen in een grote touringbus. Deze zouden ze namelijk als enige auto niet aanhouden. Heerlijk scheef en corrupt allemaal weer. Het museum leek ons niks, dus waren we buiten gebleven. Na de tour is Lise naar bed gegaan, omdat ze ziek aan het worden was (koorts en keelontsteking). Bij de Cameron Highlands hebben we de bekende ‘stoomboot’ als avondeten gegeten. Een grote pan met soep, waar je je eigen groente, vlees en vis in gaar kookt. Erg leuk en lekker.
Na 2 dagen in de regen te hebben gezeten in de Cameron Highlands hielden we het weer voor gezien en gingen we door naar Kuala Lumpur. Alle mini bussen zaten al vol dus moesten we met een grote touringbus. Dit was geen slechte keuze. We hadden heerlijke brede stoelen en de bus was praktisch leeg. In Kuala Lumpur aangekomen bleek ons hotel naast het busstation te zitten. Perfect! Bij de ingang stond zelfs een bewaker en we hadden een lift!! Dat betekende nul zeulen met onze backpack. We konden ons plezier niet op. Onze hotel kamer was heerlijk ruim, inclusief kingsize bed, tv, koffie en theezetje, koelkast, warme douche en zeepjes. Je begrijpt dat wij onze kamer niet meer zijn afgekomen die dag, ondanks de overvloed aan lavendel geur. De twee dagen daarna besteed aan shoppen. We waren tenslotte in Kuala Lumpur en wat kan je daar beter doen dan shoppen. Met goed gevulde tassen verlieten we met een voldaan gevoel de verschillende winkelcentra. Om toch nog wat anders van Kuala Lumpur te zien dan alleen de shoppingmalls, hebben we de Twin Towers en Chinatown een bezoekje gebracht.
Na onze wilde shopsessie was het tijd om onze walrussen weer in te pakken. Op naar Singapore. Hier zouden we Lise haar ouders en opa en oma gaan meeten. De bus er naar toe was waarschijnlijk een van de mooiste bussen die we tot nu toe hebben gehad. De stoelen konden elektronisch omlaag en een voeten steuntje ging automatisch omhoog. Het leken net buisnessclass stoelen van het vliegtuig. Niet verkeerd om daar 6 uur in te moeten zitten. Eenmaal aangekomen in Singapore bleken we in een buitenwijk gedropt te zijn en moesten we nog een half uur met de taxi naar Little India waar ons hotel was. Hellaas kon onze taxi chauffeur ons hotel niet vinden. Met als gevolg heel veel rondjes rijden door Little India. Eindelijk in ons hotel snel douchen, want om 7 uur was er gereserveerd in een wel heel speciaal restaurant. We gingen met zijn allen eten in het restaurant Ku de Ta op de 57e verdieping van het Marina Bay gebouw. Super mooi uitzicht over Singapore en het eten was goddelijk! En na 4 maanden weer een keer een heerlijk wijntje. We werden tevens als echte vorsten behandeld. Zo fijn een avond pure luxe. Het was heel raar om mijn ouders en opa en oma daar opeens te zien, maar ook o zo fijn en vertrouwd. Na het eten nog even op de straat een biertje gedronken, back to the normal life. De volgende dag met zijn allen in het reuzenrad gegaan. Ook hier hadden we weer een super mooi uitzicht over heel Singapore. Dit keer bij daglicht. Hierna zijn opa en oma even met ze 2e op stap gegaan en hebben wij kleren, heel veel kleren en andere spullen opgehaald bij ons hotel om mee te geven naar huis. Onze walrussen waren namelijk amper nog te tillen na onze shopsessies. ’s Avonds met zijn allen op de straat gegeten en daarna lekker gaan slapen. De volgende ochtend als echte toeristen ons rond laten rijden door de Hop-on-Hop-off bus. Hij ging door heel Singapore, waardoor we de stad goed hebben kunnen zien. Dezelfde avond weer afscheid moeten nemen van mijn ouders en opa en oma, gezien zij naar huis vlogen. Dit keer hun uitgezwaaid in plaats van zij ons. Dat was een raar gevoel.
Echter gingen wij de volgende dag ook weg, op naar onze laatste maand reizen en wel door Indonesië. Als eerste is Java aan de beurt. Eens kijken of dit laatste land ons nog kan shockeren en nog mooiere herinneringen geven dan die we al hebben. We gaan het beleven en nog even genieten.