Onze laatste maand avontuur in Azië

Onze laatste blog, over de laatste maand, schrijvend vanaf onze laatste plek, Bangkok. De tijd is snel gegaan.

Na mijn ouders en opa en oma gedag te hebben gezwaaid in Singapore, vlogen we de volgende ochtend naar Jakarta. Om 6uur ’s ochtends de metro in, want om 8:20 stegen we op. Gelukkig duurde de vlucht maar 1,5 uur, want onze knieën zaten praktisch in onze neus. Op Jakarta aangekomen de lokale bus gepakt naar het treinstation. We wilden Jakarta zo snel mogelijk weer verlaten. Echter bleek de nachttrein naar Jogjakarta al vol te zitten. Hierdoor moesten we eerst de trein naar Bandung nemen en vanaf Bandung de trein naar Jogjakarta. Het zou een lange dag reizen worden. De weg na Bandung was super mooi en ging rechtstreeks door dorpjes en rijstvelden. Het ene rijstveld was nog groener dan het andere. We waren hierdoor stiekem blij dat de rechtstreekse nachttrein volgeboekt was. Anders hadden we dit mooie landschap niet gezien. De rit naar Bandung duurde 4uur. Hier eenmaal aangekomen moesten we 3uur wachten voor de volgende trein. Op het station speelden een lokale band wat het wachten aangenamer maakte. Ook al valt er over hun zangtalent niet naar huis te schrijven, het had wel een sfeertje. Om 8uur ’s avonds ging de gong, bel en toeter en was het tijd om te vertrekken. Onze stoelen konden gelukkig vrij ver achterover, want we zouden er tot half 4 in moeten zitten. Echter is slapen in de trein, wanneer jouw stop niet de laatste stop is, toch niet heel ontspannend. Om stipt half 4 ‘s nachts stopte onze trein op Jogjakarta. De eerste en beste taxi genomen die ons naar ons hostel bracht. We waren al bijna 24uur aan het reizen en het enigste waar we aan konden denken was slapen. Helaas konden we pas om 1 uur ’s middags inchecken, waardoor we onze nacht en ochtend op de kriebelende banken in de ‘lobby’ hebben doorgebracht. We zijn er nog steeds niet helemaal zeker van of het nou gewoon de kussen waren die zo kriebelde of misschien toch vlooien. Toen we eindelijk onze kamer in konden (2uur ‘s middags) hebben we voor pampus op het bed gelegen en tot het avondeten geen vin verroerd. Bij een tentje om de hoek van ons hostel wat gegeten. De ober vroeg behendig of we vriendjes hadden en toen bleek dat Lise dat niet had, werd ze op een date gevraag. Vriendelijk bedankt. Hierna was het tijd voor ons welverdiende schoonheidslaapje. Dat konden we wel gebruiken na zo’n nacht.
De volgende dag was het tijd voor cultuur. De wekker ging helaas alweer veel te vroeg (4:15uur), want om 4:45 werden we opgehaald. De Borobodur en Prambanan tempels stonden op het programma. Wauw wat waren deze tempels mooi. Rond half 7 waren we bij Borobodur, waar we een sarong omkregen. Geen flauw idee waarom, want onze knieën waren gewoon bedekt. Maar het blijft nog steeds Azië, waar logica soms ver te zoeken is. Voor nog geen 75 cent per persoon hadden we een gids geregeld met nog 3 anderen. De gids was super enthousiast, vertelde erg leuk en we konden hem zowaar verstaan. Waarschijnlijk was dit een van de beste gidsen die we hebben gehad deze reis. Eenmaal bovenaan was de tempel geen attractie meer, maar werden wij dat. Het ene schoolklasje na het andere schoolklasje wilde met ons op de foto. Na 100 foto’s waren we er wel klaar mee en zijn naar beneden gevlucht. Nadat we ons niet bepaald lekkere ontbijt ophadden, op naar de volgende tempels. Hier aangekomen, kregen we weer zo’n mooie sarong om, nog steeds geen idee waarom. Binnen werden we weer bedolven onder de schoolkinderen die op de foto wilden. We weten nu in ieder geval hoe filmsterren zich voelen. Overal door de tempel werden we aangestaard en gevolgd door giechelende schoolkinderen. We konden de humor er ook wel van inzien. Terug in Jogjakarta hebben we niks meer gedaan de rest van de middag. De volgende ochtend heerlijk geen wekker en daar goed gebruik van gemaakt door lekker uit te slapen. Mario, de jongen waarmee we in Langkawi waren geweest, was ook aangekomen in Jogjakarta. Met hem samen een driedaagse tour geboekt naar de Bromo en Ijen vulkaan, de stad doorgelopen en een atelier bezocht. Vandaag gingen we weer vroeg naar bed, want de wekker zou de volgende dag weer om 6uur gaan.
‘S ochtends eerst met de trein naar Surubaya en vanaf daar met de auto naar een bergdorpje vlakbij de Bromo. De rit was weer een typische Aziatische rit. Veel gas, overal doorheen willen, bumper kleven en keihard op het laatste moment remmen. We waren blij toen we er waren. Na het avondeten zijn we meteen gaan slapen, gezien we bij zonsopkomst de Bromo vulkaan zouden gaan bezichtigen. Om 4uur met zijn allen een Jeep in en op naar de Bromo. Onze chauffeur was een schattig oud opaatje die wel wist hoe hij een Jeep moest besturen. In een kudde van misschien wel 100 Jeeps achter elkaar de berg door richting het uitzichtpunt. Gezien er zoveel Jeeps waren konden we niet helemaal bovenaan parkeren en moesten we nog een stuk zelf de berg oplopen. Bij het uitzichtpunt aangekomen was het nog knap lastig om een goed plekje te bemachtigen. Bijna elke vierkante centimeter was bedekt met een local en wat verdwaald uitziende toeristen. Het bleek dat er een ‘public holiday’ was voor de Indonesiërs. Hierdoor was het zo druk. Toch had de plek iets rustgevends ondanks de hoeveelheid mensen die er waren. De zonsopkomst zien over de Bromo was echt prachtig. Dat de natuur zo mooi kan zijn. Om 6uur moesten we weer terug zijn bij de Jeep, om naar een ander uitzichtpunt te gaan aan de voet van de Bromo. De vallei leek wel een woestijn achting maanlandschap. Heel bizar zag dit er uit, maar wel echt tof. Rond 9uur waren we terug bij het hotel, spullen pakken en onze reis vervolgen naar de Ijen vulkaan. We hadden weer dezelfde chauffeur als toen we aankwamen, lucky us. Gelukkig reed hij dit keer iets minder gehaast. Echter deed de airco het dit keer niet waardoor we peentjes aan het zweten waren. We waren dan ook erg blij toen we stopten om te lunchen. Om 5uur kwamen we aan bij ons verblijfplaatje. Als avondeten hadden ze alleen een buffet. Echter was er geen normaal buffet, maar kreeg je gewoon alles wat op hun buffet menu stond op je tafel. Oftewel het was meer een kant en klaar menu dan dat je het een echt buffet kon noemen. Gelukkig spraken de mensen in het hotel ook nul Engels dus begrijpen deden ze je niet. Met handen en voeten voor elkaar kunnen krijgen dat we om 2uur ’s nachts wilden vertrekken de volgende ochtend in plaats van om 12 uur wat onze chauffeur wilde. Gelukkig maar want de ‘poort’ ging pas om 3uur ‘s nachts open. Anders hadden we mooi 2uur lang in de kou moeten wachten. De klim naar boven was nog best pittig. We moesten dan ook regelmatig even stoppen om een adem pauze in te lassen. Ja, onze conditie is toch echt gedaald tot min 10 in deze reis. Halverwege besloot Merel terug te gaan, omdat het te zwaar voor haar was. Lise is toen in haar eentje verder naar boven gegaan. Eenmaal boven bij de krater te zijn, bleek dit nog niet het einde van de tocht. Nu moesten we de krater nog in. Ongeveer een kilometer naar beneden klimmen, maar het was het meer dan waard. Wauw wat waren de krater en de blauwe vlammen die er uitkwamen mooi. Onbeschrijfelijk. Dat de natuur dit allemaal in zich heeft. Het enige minpunt was de zwavelgeur die er hing. Gelukkig had Lise van een local een gasmasker gekregen waardoor ze weer normaal kon ademhalen en niet stond te hyperventileren. Toen de zon opkwam verdwenen alle blauwe vlammen en was er alleen nog maar rook te zien. Weer omhoog geklauterd en nog even van het mooie uitzicht genoten. Wanneer de zon opkomt is er opeens een groot blauw meer te zien in de krater. Dit zag er ook erg gaaf uit. Na genoten te hebben van het mooie uitzicht, begonnen aan de terugweg. Deze duurde langer dan verwacht. Eenmaal beneden ons ontbijt, wat we van het hotel hadden gekregen, gegeten. Dit bestond uiteraard uit een ei en toast en er zat zowaar hagelslag bij. Toen iedereen van onze mini-van terug was vervolgde we onze reis naar de haven om daar de boot te pakken naar Bali. Officieel zat ons ferryticket bij de prijs inbegrepen, maar dat stond niet op ons ticket vermeld. En Azië zou Azië niet zijn als je je niet proberen een poot uit te draaien als westerse, dus moesten wij evengoed een nieuw ferryticket kopen.
Met een touringbus gingen we op de ferry. Deze zou ons binnen een uur naar Bali brengen om daarna in een 4uur durende rit naar Denpasar te brengen. De touringbus hing vol met luchtverfrissers. Om ongeveer elke 4 stoelen hing er wel een in de meest exotische geuren. Aangekomen bij het busstation net buiten de stad een taxi gepakt naar Ubud. Het hotel waar we graag in wilde verblijven zat helaas al vol. Omdat we zo moe waren hebben we vervolgens het eerste beste hotel gepakt wat we konden vinden. Bij toeval heerlijk Italiaans gegeten met uitzicht over rijstvelden. Daarna zijn we lekker ons bed in gedoken voor een welverdiende lange nachtrust. De volgende dag van hotel geswitcht naar een bungalowcomplex met zwembad. Heerlijk de hele dag aan het zwembad geleegen. ’s Middags kwam onze lieve Zwitserse vriendin Lara aan in Ubud, die we in Vietnam hadden ontmoet. Ze verbleef samen met haar vriend in hetzelfde complex als wij. Super leuk! Met zijn vieren uit eten geweest. De volgende dag hadden we een scooter gehuurd en gingen we met ze 4e de omgeving verkennen. Super mooie rijstvelden gezien en ook een bezoekje aan het monkey forest kon niet ontbreken. Lise en Lara liepen als twee blije kleuters tussen alle aapjes rond te huppelen. De volgende dag weer met de scooter door de omgeving getoerd en gestopt bij een mooie tempel in de stad met een lelievijver en bij de olifantentempel. Lara en haar vriend Chris gingen de volgende dag weer op de scooter weg, maar wij vonden een dagje zwembad en massage niet verkeerd klinken. ’s Avonds weer met zijn allen uit eten en besloten de dag erna met zijn allen naar Kuta te gaan.
Bepakt en bezakt door de straatjes van Ubud gelopen om een privé taxi te vinden die ons voor 200Rupiha naar Kuta wilden brengen. Na veel NEE! toch eindelijk een Ja. De aanhouder wint. In Kuta hebben we eigenlijk niet heel veel uitgevoerd behalve wat op het strand of bij het zwembad gelegen, wat geshopt en wat gefeest. Wel heeft Lise hier haar eerste surfles gehad. Ze dacht dit wel even te doen, maar dat viel nog vies tegen. In de stromende regen klungelen op een board. Maar na veel vallen en weer opnieuw proberen, lukte het en stond ze. Waarna het vooral veel staan was en gelukkig niet meer vallen. We ontbeten elke dag bij het zelfde restaurantje, waardoor ze ons op een gegeven moment wel herkende en ook al wisten wat we zouden gaan bestellen. Lara en Chris waren al eerder weg gegaan om naar Gili Trawagan te gaan. Dit eiland stond sowieso op onze planning, maar toen wij van verschillende mensen hoorden dat het full moon feest daar zo leuk is, besloten we een dag eerder naar Gili Trawagan te vertrekken. De laatste avond op Kuta is Lise nog uit geweest met Sanne een vriendin van thuis. Die landde heel toevallig om 12uur ’s nachts op Denpasar, dus toen moesten ze wel even afspreken ook al was het al laat. Het wederzien was kort maar krachtig.
De volgende dag werden we om 10 uur opgehaald door een mini-van busje die ons naar de haven zou brengen. De rit bestond weer uit lekker veel gassen, inhalen en op het laatste moment op de rem trappen. Aangekomen bij de haven kwam vrijwel meteen onze speedboot eraan. Een uurtje later waren we al op Gili Trawagan, een super relaxt eiland voor de kust van Lombok. Toevallig botste we meteen tegen Lara en Chris op. Met hun meegelopen naar hun hotel en in de buurt een kamer in een homestay geboekt. Omdat Merel zich niet zo lekker voelde en Lise moe was, de rest van de middag in de kamer gebleven. ’s Avonds met Lara en Chris gegeten. Deze avond was er het full moon feest en moest Nederland zijn eerste WK wedstrijd spelen. Dat de wedstrijd om 3 uur ’s nachts was, mocht de pret niet drukken. Eerst onze heupjes heerlijk laten dansen op het strand, om vervolgens naar de Irish Pub te gaan en daar onze longen uit ons lijf te hebben gejuicht voor Oranje. De sfeer was echt top en het leek even alsof we weer gewoon in een random bar in Nederland waren beland. Op enkele Spanjaarden na was de hele bar oranje gekleurd. Na de wedstrijd nog even wat nagepraat en toen lekker naar bedje. De volgende dag hebben we overdag vrij weinig gedaan. Op het eiland heb je een foodmarket waar we ’s avonds zijn gaan eten met ze 4e. Lekker eten voor een prikkie. Elke avond speelt de Gili T band in de reggae bar en dat hun Engelse uitspraak soms niet om aan te horen is maakt het alleen maar leuker. Na de foodmarket hebben Lara, Chris en Lise daar nog even een bezoekje aan gebracht. Helaas gingen Chris en Lara de volgende ochtend alweer weg. Nog een laatste drankje gedaan om ze daarna toch echt voor de laatste keer deze reis uit te zwaaien. Na het uitzwaaien op het strand geploft en er voor zonsondergang niet meer vanaf gekomen. In de avond konden we een bezoekje aan de reggae bar natuurlijk niet overslaan. Dat de naam van de bar reggae bar is zei echter niks over de muziek die gespeeld werd. Geen enkele muzieksoort was te gek. Na een lange nachtrust werden we wakker met bewolking en wat kan je beter doen met bewolking dan shoppen. In de middag klaarde het weer gelukkig weer op waardoor we de laatste uurtjes nog lekker op het strand hebben doorgebracht. De volgende ochtend gingen we van verblijfplaats switchen. Van onze rustige homestay gingen we naar een gezellig druk hostel verhuizen.
We hadden van verschillende mensen gehoord dat de boot party langs alle Gili eilanden zeker de moeite waard was. Hierdoor waren we nieuwsgierig geworden. Samen met onze vier nieuwe Australische vrienden kaartjes gekocht. Het feest vond plaats op een super mooi modern fancy schip. Op het dek lagen allemaal zitzakken, uit de boxen kwam chille lounge muziek, het zonnetje scheen volop en de drankjes smaakte goed. Wat wil een mens nog meer. Iedereen lag een beetje te chillen tot dat er omgeroepen werd dat er gratis shotjes waren. Vanaf dat moment ging het los en was het feest begonnen. Dansen op het dek tot dat de zon onder ging. Rond 8 uur waren we weer terug in de haven. Snel eten en omkleden, want om 12 uur moest Nederland zijn volgende WK wedstrijd spelen. Weer tussen alle Nederlanders in de Irish pub gekeken. Dat we Australische vrienden hadden gemaakt, maakte de wedstrijd extra spannend. Gelukkig waren het goeie verliezers. De rest van onze dagen op Gili Trawagan hebben we op het strand doorgebracht, helemaal niks uitgevoerd. Onze enige onderbrekingen bestonden uit eten en drinken halen en het nemen van een ontspanningsmassage. Omdat deze massage zo lekker was, misschien wel een van de beste die we gehad hebben, hebben we op onze laatste dag er nog een genomen. Nu kon het nog. Op het strand lagen zitzakken en elke avond rond 6 uur ging een vuurkorf aan. Twee keer heerlijk bij het knisperende vuur gezeten en een biertje gedronken. Op onze laatste avond op Gili Trawagan konden we een bezoekje aan de reggae bar natuurlijk niet overslaan. Waar we ook nog Floor en Nina zagen, twee Nederlandse meiden die we in Maleisië hadden ontmoet. Nog heerlijk staan dansen op lekker deuntjes van de band. De volgende dag was het dan echt tijd om dit fijne eiland vaarwel te zeggen en terug te gaan naar Bali. Onze speedboot vertrok om half 1 en rond 5 uur waren we terug in Kuta.
Na de aankomst in Kuta een finaleslag gemaakt om de laatste souvenirs te kopen, wat gegeten en daarna lekker gaan slapen. De dag erna naar het strand gerold voor onze allerlaatste stranddag van deze 5 maanden reizen. Het aftellen is nu echt begonnen en het besef dat het bijna voorbij is wordt steeds groter. Na voor de een na laatste keer onze walrussen te hebben ingepakt, vlogen we om 12uur richting Bangkok. 6 uur later zaten we in ons hotel. Bangkok de plek waar we 5 maanden geleden begonnen aan ons avontuur en waar we nu ons avontuur ook afsluiten. Onze allerlaatste dag Azië hebben we besteed aan shoppen. Nog even genieten van al het goedkoops. Ook moesten we nog voor de laatste keer onze favoriete Thaise gerechten eten zoals, Pad Thai, Tom Yam soep, Loempia’s en Curry. Uiteraard konden de vertrouwde 7eleven tosti’s niet worden overgeslagen. Niet bepaald Aziatisch maar o zo lekker. ‘s Avonds voor de laatste keer Khao San Road op en de laatste buckets gedronken. Daar zagen we ook weer de gezellige hosteleigenaar van Koh Samui, Loren. Aangezien we nog geen afscheid konden nemen van de fijne emmertjes, hebben we gewoon ons eigen emmertje mee naar het hotel genomen. Kunnen we thuis buckets maken wanneer we maar willen. Als Azië niet naar jouw komt, moet je Azië maar mee naar huis nemen. De volgende dag stapten we, na nog een massage te hebben genomen, om 2 uur de taxi in naar het vliegveld. Om 5uur vlogen we naar Kuala Lumpur, waarna een tussenstop van 4 uur het volgende vliegtuig ons naar Amsterdam bracht.

Helaas is er een tijd van komen en een tijd van gaan. En onze tijd om te gaan is nu gekomen. Deze 5 maanden waren fantastisch en zijn voorbij gevlogen. Het lekkere eten, de mooie natuur, de Aziatische cultuur, de vetste feestjes, de leuke mensen en al het andere wat Azië te bieden heeft gaan we dan ook zeker missen. De quote: ‘Traveling is the only thing you buy that makes you richer’ is dan ook zeker waar. Het reizen smaakt naar meer en de volgende reisplannen zitten al in ons hoofd. Maar voor nu eerst weer sparen en genieten van wat Nederland allemaal te bieden heeft.